Game Over

Bitxia da nola jartzen garen konputagailuko pantailaren aurrean arnas eske. Orri zuriaren sindromea ahantzi dugu dagoeneko. Bitxia da, nola idatzi eta ezabatzen ditugun hitzak; auskalo zenbat minutu bakoitzeko.

Sentitzen dugunaren gatibu bihurtzen gara zapaldutako tekla bakoitzeko, esaten dugunarekin bat ez datorrelako. Ez dugulako asmatzen sentitzen duguna hemen islatzen. Gauzak onartzen hasita, ez dakigulako zer den sentitzen duguna (eta ez sentitzea nahi duguna). Oka egiten dugu, egitearren. Korapiloak estutu, besterik ez. Arnasa eteten dugu, guk geuk, nahi handietan jauzika jausiz.

Hutsetik idatzi didazu, baina ondotxo dakizu posible dela Rupertok ere bere irakasgai propioa ikasia ez izatea. Ondoegi memorizatzen ditugu tesi itxurako esaldiak. Pentsatu duzu, sekula, gu programatzeko bide direla? Diot, egungo pantaila honek ez duelako beste ezertaz ulertzen. Ez lehen kolpean behintzat.

Baina arrazoia du, ze demontre. Pentsatu duzu, sekula, zaindu ez zaituen inor maite izan duzun? Hor duzu erantzuna, beharbada.

Pantailak Game Over egiteko ikara besterik ez da hau. Jokoa ez da amaitzen. Ez elkarrekin jolasten bagara (badakizu enaizela trebea dantza kontuetan).