Behin edo behin eskua luzatu didazuenoi

Hotz edo bero izan,
leun edo latz,
ahur edo ganbil,
hutsik edo beteta,
itxita edo zabalik...


Berezkoa du hurbiltasuna eskuak. Eta beharrezkoa norbanakook.
Esku luzatzetan neurtzen dugu gertutasuna; sarri erdi hutsik, sarri kabitu ezinda, gure periferiak horrenbestekotasunik metatu ezingo balu legez.

Aitzitik, ez dugu edalontzi betearen sintomarik, ez dugu gainezka egiten. Mugen barruan sartzen ez zaiguna kanporatu beharrean inguruan biltzen saiatzen gara, edalontziak noizbait zirrikituren bat topatuko balu, hutsik gera ez gaitezen. Beldurren ondorioz sorturiko prebentzioaren sindromea da gurea.

Eta gaixo bihurtzen gara, sindrome bikoitz edo hirukoitzez. Itsu izatera jolasten dugu momentu batez, fereka hutsak gure begiak kolorez bete ditzan; politagoa baita belztasuna margotzea koloreak belztea baino. Errealitatea behatzearen sindromea da azkena, barra- kodeetara mugatzen dena.

Zerrenda luzeko sindrome guztiekin bakar bat osatzeko ahaleginetan murgiltzeak ez du ondorio onik sarri. Sindrome gogorregia omen horrenbesteko metakuntzak sortua.

Baina batzuetan, soilik batzuetan, eskuek egiten dute bat, mila sindrome sortuaz.

Eta nik... nik salbuespenak maite ditut, denek honela egingo lukete moduko esaldi sasi- inteligenteetatik ihes egiten duten horiek. Zuen esku luzatzeak. Zureak, eta zureak.

Zuon eskuon fereka gabe ere banaizela esanez gero, gezur sinetsiaren sindromean eroriko nintzatekeelako.

Hau da nire esku luzatzea, hitzen hurbiltasun- urruntasunetik.