Jarrai dezagun

Azkenaldian arreta gutxi eskaintzen dizudala diostazu. Ez zaizu arrazoirik falta. Denborak kondenatu nau, badakizu, ezin erloju gabe bizi, orratzen hotsa taupada gisa interpretatzen ikasi baitut. Ikasiaren eta inposatuaren arteko lausoa nigan dut jada, horrelakoa da bizitza.

Baina, nire agendan, behintzat, badira auskalomendiko auskalonoizko auskalozenbat hitzorduren artean kolorez margotuak ditudan egunak; honetaz oroitu zaitez arren, xuxurlatzen didate, eta eskerrak! Orratzek orduak, egunak pasarazi bai, baina ez dute taupadek ixilean gordetzen dituzten oroimen- kaxen konstantziarik eta.

Ziur nago, baina, zuk ere sentitu izan duzula inoiz ordulariaren norantzaren aurka mugitzen den orratz galdua. Eta galdua diotsut inposatu- ikasiaren aurka egiten duelako segundu bakoitzean. Gure bidea eraikitzen hastean horrelaxe sentiarazten baikaituzte, noraezean.

Eta agendetako egutegietan oroimena eraikitzen laguntzen diguten berdez margotutako egunak beharrezkoak izan arren, bizirik gaudela sentiarazten gaituzten orratz "galdu" hauek oroimenaren agendaren konplize izan daitezela. Agenda baino, gure bidea kolorez margotzen jarrai dezagun.

Zure irribarreari

Zure irribarreari idazten diot gaur. Bai bai, zureari, halaxe hasiko baitzenuen egun cuenta atrasaren ostean, behin baino gehiagotan hautsitako hortzak zure eginaz.

Eta ez diot idazten zure irribarreari gaur soilik atera delako bere gordelekutik, ezta egun berezia delako gaurkoa. Idazten diot... zure burua sorgin gisa definitzean zuzen zabiltzalako, zure irribarreak nirea bere kobatik aterarazten duelako. Ez dakit zein sorginkeria erabiltzen duzun horretarako, baina zaude lasai, lehenago edo beranduago argituko dugu misterioa.

Eta idazten diot, baita, gaurko irrabarre bikoitz hau beti izan delako hitzetan geratu ez diren hitzen zale. Maite zaitudala sarritan esan ez arren ixilean edo lau haizetara halaxe sentitu baitut, urte luzez eta gaur, sekula baino gehiago.

Eta idazten diot, baita, irrabarreak arnas hartu dezan oinak lurretik altxatu behar direla erakutsi didazulako, sentitzen ez dugun zoruaren gainean ere gure oin arrastoak uzteko, zoru gogor perfektuegiak gure oinak minduko balitu legez. Oinentzat mesede izan arren, zapatentzat sandaliek eskeletuen antza dute... behin eta berriz.

Eta horrexegatik ere, behin eta berriz lainoetan oinak pausatu arren, lainoei irri egiten ikasi genuenean atera zelako eguzkia, ez lehenago. Eta atera zenetik bere baitan ematen dituzun birak bestelakoak direlako oso.

Eskerrak, zoriontzeak, muxuak eta laztanak gerorako utziko ditugu.

Jakin ezazu, soilik, honegatik guztiagatik eta beste mila arrazoigatik idazten diodala gaur zure irribarreari, inoiz itzaldu eta urtzen bada hemen izan dezan badenaren konstantzia.

Apirilak 15 ditu gaur, eta nire irri zabalenarekin zoriontzen zaitut, laztana.

Eutsi...

Debekatu dizkigute beste behin egunsentiak, belarrira marmarrak, oihuak, Zea Mays-en abestien interpretazio guztiak, algarak, marujeo momentuak, ixo eeeee bakoitza, marrubizko izozkiak, bazkalosteko kafetxoak kopa eta guzti, ordu luzeetako filosofadak, mundu konpontze denak, eman besarkada bat mesedez bakoitza, begana bihurtzeko asmo faltsuak sagardotegi denboraldia salbuespen gisa hartuz, asmoetan geratu diren hitz emate guztiak, igande madarikatuak, muxuak, buruko minak, mozkortzen garen azken aldia izango denaren zin egite absurdoak, haserreak, haserretu osteko damuak, hitzak, zeinen polittak garen abesten genuen uneak, poltsan Doraemonek baino gauza gehiago izaten zenituen egunak, infusioak dastatu ondorengo agggg bakoitza, infusioak probatzeko obsesioa, idazten duzun guztia esango bazenu... esaten zenidan aldi bakoitza, arrazoi zenuela pentsatzen nuen aldi bakoitza, lotsa izateak lotsa ematen zigun momentuak, mingain ateratzeak, bizkar- jotze guztiak, egunon, arratsaldeon, gabon bakoitza, bihar arte guztiak, hanka sartu osteko negarrak, elkarren sorbaldan babestuta sentitzen ginen segunduak, minutuak, orduak.

Begirada debekatu digute ferekarekin batera debekuek ordenatzen duten sasi-mundu honetan.

Joan aurretik egongo ginela hitz eman nizun, eta nire burua zigortzen ari naiz ordu luzeetan hitz emana bete ezinagatik. Gutunazaletan metatu daitekeen maitasun guztia jasoko duzula hitz eman ez, zin egiten dizut; bueltatzen naizenean bai, idatzi dizudan guztia begietara begiratuz esango dizudalako, inoiz jaso dudan besarkada sentikorrenaren truke.


Ez diezadala inork galdetu zer dela eta jan nauten lagun banatuen sintomek. Bihar, agian, irabaziko diot irribarre bat inpotentziari. Batek daki, denok dugu triste izateko eskubidea.

Eutsi...